Peterdestadsvogelaar

Sandra werkt in de stad. Vlak bij haar werk staan twee grote bomen. Toen zij vrijdag naar huis ging, hoorde zij zes plofjes, kort na elkaar.  Ze keek in de richting van het geluid en zag tot haar verbazing dat er zes ganzenkuikens uit de bomen waren gevallen. Een ervan had de pech om op het wegdek te belanden en werd meteen platgereden door een auto. De andere vijf hadden de val overleefd. Maar het gevaar was nog niet geweken, want twee van hen waggelden meteen de weg op. Gelukkig wist een toegeschoten vrouw ze op het trottoir te zetten. Als vanuit het niets verschenen toen de oudervogels die zich luid gakkend en vleugelklapperend om hun kroost probeerden te ontfermen. Paniek alom! Met de ganzentragedie nog vers op het netvlies kwam Sandra thuis in mineur, treurend om het verspilde ganzenleventje. Hoewel het inderdaad sneu was voor het onfortuinlijke gansje, wist ik ook te vertellen dat het nu eenmaal zo werkt in de natuur. Alleen de sterkste of de slimste overleef...

Gisteren was ik op pad met mijn oude vriend De wind was straf en benam ons de adem niets voor kneuzen zoals wij: slapjanussen! Snel daalden wij af naar de luwte beneden aan de dijk en slopen als indianen naar onze eerste gele kwikstaart van dit voorjaar. Maar de wind bleef plagen dus wij keken elkaar aan een zetten eensgezind koers naar “de boeg” een puntig stuk staal omhoog stekend uit de dijk als de steven van een half gezonken schip die ons al vaak beschutting bood. Wij kropen de dijk weer op, laverend tussen de distels door voorzichtig om niets te verschrikken want ‘wie wist’ wat er achter zou zitten? Een steelse blik over de rand werd met een kille vlaag bestraft zodat wij doken en daar zaten wij dan, zij aan zij, de ruggen tegen woest klapperend staal. Hier was het behaaglijk en bliezen wij uit. Twee landrotten, turend over onstuimig landschap naar vogels, naar reeën, naar luchten naar alles.   Met mijn rechter hand klopte ik teder op ...

Wisten jullie dat ik nog een favoriete vogel heb? De krakeend. Ze zijn niet fel gekleurd, eerder saai, maar wel enorm fijn getekend. Mijn liefde voor de krakeend is ontstaan in het begin van de jaren 1990.Toen waren het bijzonder schuwe eenden, die zich niet lieten benaderen en bij de minste verstoring op de wieken gingen. Ze kwamen niet zo veel voor, dus het was altijd een feest om er een te zien. Tegenwoordig komen ze veel meer voor. En ook mag je ze vaak heel dicht naderen. Dat haalt de charme er een beetje vanaf. Maar het heeft wel het voordeel dat je mooie close-ups kunt maken, terwijl je vroeger het prachtige lijnenspel in het verenpak alleen door de telescoop kon bewonderen. Moet je eens zien, al die fijne lijntjes! Krakeend man Krakeend vrouw. Net een wilde eend, maar de snavelkleur is keurig in een streep gescheiden

Dan mag het wel lente zijn, de vogels hebben dat nog niet allemaal door. Daarom kun je nog wintergasten tegenkomen in de natuur. Dat zijn vogels die hier niet broeden, maar alleen de winter doorbrengen, omdat het in hun broedgebieden te koud is of er te weinig te eten is of beide. In onze streken is het goudhaantje ook een wintergast. Maar ook weer niet helemaal, want op plaatsen met voldoende dennenbomen of coniferen willen ze ook wel eens hier broeden. Maar de meeste broeden in gebieden met uitgebreide naaldbossen. Dat hoeft niet ver weg te zijn, want in Brabant of op de Veluwe vinden wij dat soort bossen al en zelfs in de duinen. Ik zag deze goudhaan donderdag in een ruig perceel langs de Baljuwlaan.   Naaldbomen zag ik er niet, dus ik ben bang dat deze goudhaan binnenkort weggetrokken zal zijn. Tot volgende winter dan maar.