De gans is dood; leve de gans! (*)

Sandra werkt in de stad. Vlak bij haar werk staan twee grote bomen.
Toen zij vrijdag naar huis ging, hoorde zij zes plofjes, kort na elkaar.  Ze keek in de richting van het geluid en zag tot haar verbazing dat er zes ganzenkuikens uit de bomen waren gevallen. Een ervan had de pech om op het wegdek te belanden en werd meteen platgereden door een auto. De andere vijf hadden de val overleefd.
Maar het gevaar was nog niet geweken, want twee van hen waggelden meteen de weg op. Gelukkig wist een toegeschoten vrouw ze op het trottoir te zetten. Als vanuit het niets verschenen toen de oudervogels die zich luid gakkend en vleugelklapperend om hun kroost probeerden te ontfermen. Paniek alom!

Met de ganzentragedie nog vers op het netvlies kwam Sandra thuis in mineur, treurend om het verspilde ganzenleventje. Hoewel het inderdaad sneu was voor het onfortuinlijke gansje, wist ik ook te vertellen dat het nu eenmaal zo werkt in de natuur. Alleen de sterkste of de slimste overleeft en op die punten scoorden deze vogels laag (het is immers niet slim op een nest te bouwen boven een drukke weg midden in de stad. En ook niet om in de baan van een aanstormende auto te springen).

Maar in deze situatie had Sandra natuurlijk geen boodschap aan mijn nuchtere, wetenschappelijke benadering.  Zij was bedroefd en had behoefte aan troost. De sleutel naar die troost vond ik zaterdag langs het Spui. Daar wemelde het namelijk van de jonge grauwe gansjes, koddige, waggelende bolletjes met een hoge aaibaarheidsfactor (dat vond zelfs ik).

Zondag nam ik haar mee naar de gansjes.
Maar ook hier lag de dood op de loer. Sommige ganzenouders hadden nog maar een of twee kuikens over. De rest was waarschijnlijk verdwenen in de maag van een mantel- of zilvermeeuw, die net als de buizerd boven het ganzenterritorium patrouilleerden, hongerig loerend op een donzige snack.
Ondanks dit zag ik Sandra opfleuren van het kraamgebeuren. Een ganzenjong was gestorven, maar vele andere zouden het overleven. 

Verklaring van de titel.

De titel is gebaseerd op “Le roi est mort, vive le roi” (De koning is dood, leve de koning!)
Deze zin werd in de late middeleeuwen geroepen bij de troonopvolging, direct na de dood van een koning. Maar het gaat verder: gans in het Frans is  "l’oie" en dat rijmt op "roi".
Dus: “l’oie est mort, vive l’oie”. Vandaar de titel: “de gans is dood, leve de gans!”