Peterdestadsvogelaar

   Margrita, een klasgenote van de Europese School van Mol (België) stuurde mij een paar jaar geleden een e-mail over een voor haar nieuw natuurgebied. Het bijzondere was, dat ze al haar hele leven in de buurt woonde, maar nooit op het idee gekomen was om er eens heen te gaan. Het stelde niet teleur, schreef ze. "Je kunt kilometers wandelen door een gevarieerd landschap". Geïnteresseerd als ik ben, vroeg ik haar hoe het gebied heet en waar het ligt. Zij stuurde mij een kaartje van ‘De Maat’ en ik borg het op voor later. “Later” bleek mei 2016 te worden, want hoewel ik de mail van Margrita altijd in het achterhoofd gehouden had, kwam het er niet van. Verleden week was het dan wel zo ver. Om zes uur pikte ik Tino op en begonnen wij reikhalzend aan onze reis naar onbekend gebied. Wij zouden niet alleen door het gebied gaan struinen, kijkend naar elke vogel die zich maar zou laten zien, maar ook proberen boomvalken op te sporen. Althans, dat had ik mij stiekem te...

Vanavond wilde ik nog wat fietsen om boomvalken te zoeken. Nadat ik mijn camera had gepakt zette ik koers richting Hartelpark. Omdat het zulk mooi weer was en de lucht een groot deel van de dag strakblauw was geweest, was ik verbaasd toen boven mijn route een donkere wolk verscheen . Toen er ook nog regen uit vi el, brak mijn klomp.   Gelukkig duurde het niet lang en droogde ik ook weer snel op. Maar er lagen meer wolken op de loer. Dat zag ik aan de paarsachtige gloed rond de ondergaande zon.  Die gloed is ook te zien op de onderstaande foto's van de visdief, die tijdens de schemering bij het Voedingskanaal visjes ving om zijn verloofde mee te verwennen.

1 mei, dag van de arbeid. Maar niet vandaag, want hij viel op zondag. En wat doe je op zondag, als de lucht stralend blauw is en je zojuist op de weegschaal gezien hebt dat de Oranje-tompoucen nog aan je buik hangen? Fietsen! Zonder hulpmotor, aan een stuk en heel ver.  Aan twee van die drie voornemens heb ik me gehouden. Ik heb namelijk gefietst en zonder hulpmotor. 'Heel ver' ben ik echter niet gekomen, want wat werd ik weer afgeleid vandaag.   Meestal schrik ik me het hebbielebbie als er een fazant vlak voor mij de lucht in gaat. Een foto maken is er meestal niet bij, laat staan een scherpe. Vandaag had ik eens geluk. Dat kwam ook omdat ik de camera al in de aanslag had , omdat ik een lepelaar had zien staan. Jazeker, ook de lepelaar heb ik nog in mijn le ns gevangen.   Ik mocht hem lekker dicht naderen en heb hem goed bekeken. Prachtige vogels, met die kuif en het gele snaveleinde (van onderen is de snavel helemaal geel). Kortom: ik ben w...