Brug naar het verleden

  

Margrita, een klasgenote van de Europese School van Mol (België) stuurde mij een paar jaar geleden een e-mail over een voor haar nieuw natuurgebied. Het bijzondere was, dat ze al haar hele leven in de buurt woonde, maar nooit op het idee gekomen was om er eens heen te gaan. Het stelde niet teleur, schreef ze. "Je kunt kilometers wandelen door een gevarieerd landschap". Geïnteresseerd als ik ben, vroeg ik haar hoe het gebied heet en waar het ligt. Zij stuurde mij een kaartje van ‘De Maat’ en ik borg het op voor later. “Later” bleek mei 2016 te worden, want hoewel ik de mail van Margrita altijd in het achterhoofd gehouden had, kwam het er niet van.

Verleden week was het dan wel zo ver. Om zes uur pikte ik Tino op en begonnen wij reikhalzend aan onze reis naar onbekend gebied. Wij zouden niet alleen door het gebied gaan struinen, kijkend naar elke vogel die zich maar zou laten zien, maar ook proberen boomvalken op te sporen. Althans, dat had ik mij stiekem ten doel gesteld, want ik wist dat ze daar gesignaleerd waren.

Uiteindelijk zagen wij er zelfs 6. Deze hier werd geflankeerd door twee zweefvliegtuigen'.

Voor mij is een uitstapje naar Mol een 'sentimental journey'. Het herinnert mij aan de jaren van mijn jeugd dat wij daar woonden, omdat mijn vader was uitgezonden voor zijn werk. Ik maakte er veel vrienden, jongens en meisjes, nu mannen en vrouwen, vijftigers net als ik, van wie ik er nog veel in mijn hart meedraag. Enkelen van hen woonden en speelden in de omgeving waar nu het natuurgebied De Maat ligt. In gehuchten met namen als Donk, Achterbos, Sluis en Ginderbuiten. Soms kwam in hun verhalen de mysterieuze Baileybrug voor. Zelf had ik de brug met de mysterieuze naam nog nooit gezien.

Het gemis van toen kon ik nu goedmaken, zodat ik Tino vertelde dat de Baileybrug een andere pleister was, die mij naar het gebied trok. “De wát voor brug?” vroeg hij. 
Na mijn korte uitleg snapte hij nog steeds niet waarom ik zo kinderlijk verheugd uitzag naar een bouwwerk van staal, want “wat was daar nou aan, aan een brug?” Maar eenmaal bij de brug aangekomen, maakte zijn scepsis plaats voor interesse en bewondering. Zelfs zozeer, dat hij er een stukje over schreef op zijn eigen blog.

In vogelaarsoutfit de brug over, op zoek naar boomvalken.

Ook ik was erg onder de indruk van de bijzondere brug en toen wij er later op de dag ook nog eens te voet overheen gingen, voelde ik mij inderdaad gelukkig als een kind. Dat gevoel werd versterkt door de hele ambiance rond de brug, zoals het kanaal met sluis, waar nota bene een grote gele kwikstaart in rondscharrelde! En de vissers die in alle vroegte aan de oever waren neergestreken. Rustige mannen en vrouwen, de ogen alert gericht op de toppen van hun hengels of op ragfijne oranje antennes, die aan het einde van een ‘vaste stok’ in het spiegelgladde wateroppervlak dobberden. Het deed mij denken aan al die keren dat mijn vrienden en ik in het ochtendgloren de lange fietstocht maakten naar een zijtak van het kanaal, door de lokale inboorlingen De Kongo genoemd. Boterhammen mee en iets te drinken en ’s avonds in de schemering pas weer terug, bruin verbrand, de paling voor de pan in plastic zakken in de  fietstassen.

Met recht een brug naar het verleden.

Zoals Tino en ik wel vaker doen, schreven wij een tweeluik over de Baileybrug. Het is altijd weer bijzonder hoe eenzelfde avontuur zo verschillend wordt beleefd. Nieuwsgierig naar het verhaal van Tino? klik dan op:    http://wwwdeliterator.blogspot.nl

Sas 2n Lommel