Peterdestadsvogelaar

Zelfs passanten buiten de tuin werden gelukkig van de oranje zonnebloemen die vrolijk grijnzend boven de schutting uitstaken. Maar nu ze bijna uitgebloeid zijn, zijn het lelijke sta-in-de-wegs, die je het liefst uit de grond zou trekken. Toch laten we de half uitgedroogde en verlepte bloemen staan: voor de vogels. Sindsdien krijgen we  dagelijks bezoek van een aantal halsbandparkieten. Mooie vogels (lawaaierig ook) en enorme vreetmachines. Hele stukken van de bloemen breken ze af. Vijftig jaar geleden zou ik ze met pijl en boog te lijf zijn gegaan. Nu zit er niets anders op dan lijdzaam toe te zien en te hopen dat ze voor andere vogels iets laten zitten.     Dat laatste lijkt trouwens het geval te zijn, want inmiddels weten ook putters onze bloemen te vinden. Eerst met verkennende bezoekjes en de laatste tijd met dagelijkse sessies pitjes pikken. Ze zijn helaas nog niet helemaal op kleur, maar hé, putters! En dat midden in de bebouwde kom van Spijkenisse. Wie dat vijftig jaar geled