Als het vriest is alles anders

Aan de vogels in de tuin merk ik goed dat het vriest. De voedersilo wordt dubbel zo vaak bezocht, de merel eet eindelijk gulzig van de halve appels die wij altijd voor ze neerleggen en ook eten ze bessen waar ze normaal gesproken hun neus voor ophalen.

Ook aan mezelf merk ik het. Zelfs op een zonovergoten dag als vandaag moet ik grote moed verzamelen om eruit te gaan, terwijl het zo mooi is nu. Dat bleek ook vanmorgen bij de Bernisse, waar ik in mijn stoute schoenen en (nog) dikker aangekleed dan anders rondzwierf.

In een bosje waar veel bladeren lagen, scharrelde een groepje koperwieken rond. Ook zij gedroegen zich anders, want meestal zijn ze zo schuw als wat. Nu kwamen ze zonder schrik dichtbij genoeg voor acceptabele plaatjes.

Zelfs een haas was van de leg. Hij verbleef niet op een veld of akker, maar vergezelde de koperwieken in het bos. Ik vond hem erg leuk en ook hij mocht op de foto. 

"Bos"-haas

Scharrelende koperwiek

De roodkoperen veeg waaraan hij zijn naam ontleent. Zie die prachtige lijnen in zijn gezicht!