Levensteken (gelukkig wel)

Wie had na mijn blog van 26 juli verwacht dat het volgende pas meer dan een maand later zou komen? Ik niet in elk geval!

Het komt doordat ik een maand geleden twee keer een levensbedreigende hartritmestoornis heb gehad, waarna in totaal drie weken in het ziekenhuis lag, talrijke onderzoeken heb gehad (waarvan enkele hoogste onaangenaam) en volgespoten ben met allerlei chemicaliën die de conditie geen goed doen, maar er wel voor gezorgd hebben dat ik er rechtopstaand ben uitgekomen. En dat was een hele tijd bepaald niet zeker.

En nu: moe, wiebelig, en ik moet toegeven, ook een beetje onzeker. Mijn camera vasthouden is momenteel te zwaar. Ik mag niet fietsen en autorijden ook. Zorgen en stress eisen ook hun tol. Kortom, geen gunstige omstandigheden om iets te vergaren dat voor jullie de moeite van het lezen en kijken waard is.

Gelukkig heb ik Sandra, die mij met haar kracht, haar hart en haar ziel bijstaat. Zij brengt mij met liefde overal naartoe, in het bijzonder naar mijn boomvalken, die ik zolang heb moeten missen, en waarvan ik even had gedacht dat ik ze nooit meer zou zien.

Nu ik Sandra genoemd heb, moet ik mijn trouwe vogelvriend en medeschrijfverslaafde Tino ook noemen. Hij neemt mij regelmatig op sleeptouw (naar de boomvalken), zelfs als ik daar na een half uur al weg moet (en dat zegt wat, want normaal krijg je me nog met geen tien paarden weg bij mijn vriendjes).

Op naar een betere toekomst nu. Opkrabbelen, hopen dat ik weer net zoveel kan als voorheen of in ieder geval niet veel minder. 

En misschien, ooit, een nieuw hart.
Groen licht daarvoor heb ik de voorbije weken gekregen. Goed nieuws. Maar ja, die wachttijd hè.

Ik hoop de volgende keer met een opwekkender stukje tekst te komen. 

Natuurlijk laat ik jullie niet helemaal met lege handen achter. Daarom hieronder twee foto’s van eerder dit jaar, die ik bewaard heb als appeltje voor de dorst. Proost!

Groet, Peter.

Fazantenhaan in baltsstemming

Een grote zilverreiger vliegt op in een winters Mallebos

 

Reacties