Peterdestadsvogelaar

Pasen, vroeger bij mijn vaders familie in Twente. Rond een laaiend paasvuur verzamelde de hele buurt zich. En er werden eieren gegeten. Veel eieren! Hier in het nuchtere westen geen vuur (helaas) en hooguit 5 of 6 eieren. Wel paaseieren zoeken met de kinderen en kleinkinderen. Die traditie houden we erin. Het zijn van oorsprong Germaanse tradities om het einde van de winter en het begin van het voorjaar te vieren. Sommigen noemen ze heidens, maar dat is maar vanaf welke kant je het bekijkt. En stammen de meesten van ons niet ook af van Germanen? Heidens of niet, ook zonder tradities is de lente verschenen. Het Bernissegebied staat vol pinksterbloemen, koolzaad bloeit en wat eerst kaal en bruin was, is frisgroen uitgelopen. Wij vogelaars zien volgens een vast stramien de zomervogels verschijnen. Ze overwinteren in het warmere zuiden, zoals de bruine kiekendief. Deze sierlijke roofvogels maken spectaculaire duikvluchten om elkaar het hof te maken. Ze broeden in grote rietvelden e...

Ik weet een ding: met een boze buurvrouw in de vorm van een Canadese gans wil je geen ruzie hebben. Wat een kenaus zijn dat. En dan te bedenken dat de "indringer" een eendje was dat zich alleen maar zat te wassen aan de rand van de plas. En kijk eens hoe bedeesd meneer gans erachteraan waggelt. Die zal intussen wel geleerd hebben om zijn mond te houden, want voor-ie het weet, is hij de sjaak...  

"Natuur is wat je krijgt als de mens zich er niet mee bemoeit."  Laat de natuur eens zijn gang gaan zonder hem te willen beïnvloeden. Neem nu nestkastjes. Goedbedoeld ongetwijfeld, maar compleet onnatuurlijk, die vierkante houten boxjes. In de bebouwde kom oké dan, daar is het toch al een  onnatuurlijke bende. Maar in parken en bossen? Alsjeblieft, hou op! Buiten de bebouwde kom vinden onze verenvrienden zelf wel een plek. Ze maken hem zelf, van takjes, mos en gras, of ze zoeken in bomen naar kieren en gaten.  Zo ook de pimpelmees die ik in het Mallebos betrapte bij het inspecteren van zijn nieuwe woning. En iets verderop was er een bezig in een oud spechtenhol.  En ja, als we het aan de vogels overlaten, dan zitten ze meestal op plekken waar we ze niet kunnen zien. Een keer raden waarom dat zou zijn...  Het is tijd voor een andere kijk op de natuur.    

  Ja hoor, ik heb hem. Een man goudvink, de mooie vogel die ik jullie de vorige keer niet kon laten zien. verscholen achter takjes, maar ja, zo gaat dat. Kijk en geniet. En dat gewoon in het Bernissegebied.   

Ik had een goudvink gespot bij de Bernisse. Het was alsof hij wist dat ik mijn camera niet bij me had, zo mooi als hij bleef zitten, met zijn knalroze borst vooruit. Zeker zo leuk: in de polder zijn de hazen aan het ravotten. Die voelen lentekriebels. Ik heb een paar gave foto’s van verleden jaar, die ik nog op mijn blog wilde plaatsen. Komt dat even mooi uit? Volgende keer misschien toch nog een goudvink. Ik zal er zeker mijn best voor gaan doen, zodat jullie kunnen mee genieten.      

Een zichtbare waterral is voor de meeste vogelaars iets om naar uit te zien.   Zijn ze anders onzichtbaar dan? Ja, want deze goed gecamoufleerde rietbewoners sluipen door het riet zoals amazoneindianen door het oerwoud sluipen: behoedzaam en onzichtbaar.  Waterrallen verraden hun aanwezigheid meestal door een typische kreet, die ze om de tien minuten of zo laten horen   (waarna de vogelaar denkt: ah, een waterral en doorloopt omdat-ie hem toch niet vindt). In de boeken wordt de kreet vergeleken met de kreet van een speenvarken. Maar wie weet tegenwoordig nog wat dat is? Tofu, dat wel of een havercappucino of een pokébowl, een bonenburger desnoods, maar een speenvarken?  Op de foto's de waterral, die zich niet stoort aan de rommel in de sloot. Wie toch wil weten hoe waterral en speenvarken klinken: klik op de link naar de vogelbescherming en scrol naar de geluiden. https://www.vogelbescherming.nl/ontdek-vogels/kennis-over-vogels/vogelgids/vogel/waterral Goed k...

Gisteren zag ik bij de Bernissesluis een koppeltje middelste zaagbekken (miza’s in vogelaarsjargon). Het zijn mooie, bont getekende vogels, vooral de mannetjes, met een rode snavel en rode ogen, en een sprieterige kuif. De miza’s waren aan het vissen (wat moet je anders in dat koude water?) Een fuut viste met hen mee en had succes.  Als visser wil ik altijd zien wat voor vis het is. Dit keer was het een flinke Pos, een grijsbruin rovertje met fijne stippen op   zijn gestekelde rugvin. Door zijn bolle ogen heeft hij de bijnaam Schele Pos gekregen.  Vroeger was Pos een irritante bijvangst als je op paling viste. Ze zijn gulzig en slikten de haak vaak diep in, wat tot wrede taferelen leidde. Nu de jaren mij mild hebben gemaakt, denk ik: wat bezielde ons?! Hoe tegenstrijdig was het dus dat het zien van de Pos een warme herinnering opriep aan een fijne jeugd. Raar iets, de menselijke psyche...   Fuut met Pos Middelste zaagbek vrouwtje Middelste zaagbek mannetje Middelste ...