Peterdestadsvogelaar

Ik kom regelmatig een klein vogeltje tegen dat voorbijvliegt zonder dat ik kan vaststellen wat het is. Zo’n geval noemen vogelaars een KBV’tje oftewel, een K lein B ruin V ogeltje. Een andere uitleg van die afkorting spreekt mij echter meer aan, namelijk het K leine B ijzondere V ogeltje (hoewel eigenlijk alle vogels bijzonder zijn). Daarom durf ik, vrij vertaald naar de schrijver George Orwell, te zeggen: Alle vogels zijn bijzonder, maar sommige zijn bijzonderder dan andere. Neem nu de Cetti’s zanger. Wat daaraan bijzonder is?  Wel, dit is een geheimschrijver van de hoogste orde, want hij roept wel zijn naam (cetti-cetti-cetti), zo om de 10 minuten, maar laat zich nooit zien. Je zou dus kunnen zeggen: Alle vogels zijn geheimzinnig, maar sommige zijn geheimzinniger dan andere. En dan ineens laat dit vogeltje zich toch een keer zien, zoals laatst in het Hartelpark. Is het ineens een K lein B ekend V ogeltje.   Cetti's zanger, Hartelpark Spijkenisse    

De verwachting is dat ‘mijn’ laatste boomvalken begin oktober aan hun terugreis naar Afrika beginnen, misschien zelfs wat later, want bij een van de gevolgde broedgevallen was het jongste jong pas op 28 augustus uit het nest. Eer die goed kan vliegen en behendig insecten kan vangen, verstrijken er wel een week of 5/6. Mij kan het niet lang genoeg duren, dat begrijpen jullie wel, want boomvalken brengen mij elke keer weer in vervoering en dat al 35 jaar lang. Al zitten ze alleen wat te niksen op een akker, ik geniet met volle teugen. Ik verwacht niet dat jullie er net zo lyrisch van worden als ik, want dat is zelfs onder vogelaars extreem, maar het lijkt me sterk dat de onderstaande foto's niet een klein vonkje doen oplichten.  Moeder boomvalk met half aangevreten vogeltje Dezelfde boomvalk die de prooi naar haar jongen gaat brengen Ook buiten het nest wordt dit jong nog gevoerd Even pauze tussen het voeren De twee jongen zitten broederlijk/zusterlijk bij elkaar Een van de laats...

Dikke stralen, de hele nacht door en ook ’s morgens nog. Wat zagen mijn tuin en ik ernaar uit. Een kikker blijkbaar ook, want die liet zich open en bloot op het terras het zweet van het lijf afspoelen. Tenminste, zo zou het gegaan kunnen zijn, maar zeker weten doe ik dat niet, want ik zag alleen de slotscène: de reiger op het natte dak met de kikker in zijn bek. Wel sneu: krijg je eindelijk de lang verwachte verkoeling en dan eindig je zo...