Peterdestadsvogelaar

Al tijden zag ik in de winter geen kale akkers meer. Balen, want op die kale akkers kon ik altijd lekker speuren naar goudplevieren, leeuweriken, spreeuwen, slechtvalken en smellekens. Vooral die laatste twee houden ervan om op een hoge kluit te gaan zitten om de boel in de gaten te houden.  Ik hoorde dat het EU beleid was waardoor boeren verplicht waren om hun akkers ook in de winter te beplanten. Rare jongens, die EU. Tot mijn verrassing stuitte ik vanmorgen in de polder Zuidland weer op een paar van die ouderwets kale akkers. Op internet lees ik nu dat de EU-regels per maart 2024 zijn versoepeld. Of juich ik te vroeg, want op de foto's zie ik al weer een groene waas opkomen.  Hoe dan ook, het was kaal genoeg om raak te zijn met slechtvalken, die ik ondanks de miezer op de foto heb gezet.  PS. Vergeet niet naar mijn vorige bericht te kijken, als je dat nog niet gedaan hebt, over mijn gepubliceerde roman. Of klik simpelweg op: Alter Eega, het boek. Twee slechtvalken op...

Klik HIER voor meer informatie. Voor wie van romantiek houdt, is mijn boek een aanrader. Zoetsappig is het echter niet, want ook moord en doodslag komen aan bod. Een beetje ruimdenkendheid is aanbevolen. De titel is: "ALTER EEGA" ISBN:9789403676138 Lees hieronder de achterflap.      

"Rakke-takke-tak-poenk-poenk-tok". Het was goed dat ik in de auto zat, zodat niet mijn hoofd, maar de carrosserie gebukt ging onder het geratel en getik van de hagel. Het was zo’n bui die je altijd op tv ziet, waardoor ineens de wereld wit is. Arme stormmeeuwen. Zij hadden geen auto, maar wat wil je anders, met zo'n naam? Toen de hagelstorm op zijn hevigst was, staken ze hun snavels omhoog, alsof de hagel daardoor minder hard op die snavels insloeg. Het was lang geleden dat ik drieteenmeeuwen zag, met die mooie zwarte “W” op hun bovenvleugels. Jan van genten zag ik vandaag alleen heel ver weg, maar dan nog: jan van genten, hoe die op stijve vleugels door de woelige lucht zeilen. Prachtig! Alle zorgen in een keer weggehageld.  Jan van Gent Drieteenmeeuw Weg meeuw! Stormmeeuwen in hun witte wereld  

Beflijsters zijn van dezelfde familie als merels. De mannetjes hebben een helderwitte vlek op hun borst (de bef). Het zijn vogels die tijdens hun trek naar zuidelijker oorden ook over ons land komen. Soms stoppen ze even om te rusten en te eten. Je ziet ze niet vaak en altijd verrassen ze je met hun aanwezigheid. Als ze dan ook nog eens dichtbij komen zitten en de zon hun contrastrijke verenkleed beschijnt, dan schijnt de zon ook in mij.  

In gedachten was de dijk bij Stellendam minder steil dan in de realiteit. Gelukkig hadden we een plan B. “Zet me hier maar neer,” zei ik bovenop de dijk. Hier zou ik me uren kunnen vermaken. Sandra niet, dus die ging een strandwandelingetje maken. Dat kon best, want met de remmen erop zou mij niets gebeuren. Er zou een roodkeelduiker in de haven zitten, zo vertelde een aardige mevrouw. Het dier moest wachten, want Sandra was nog niet eens halverwege en zelf zat ik eigenlijk best lekker, met zon en wind in de rug en de blik gericht op de overweldigende weidsheid voor me.   Op de terugweg tipte ik op mijn beurt een man. Eer wij arriveerden, waren hij en zijn vriend al druk aan het fotograferen. En toen zagen wij hem ook, pal voor onze neus. Ik had al roodkeelduikers gezien, maar alleen in kleurloos winterkleed en van heel ver weg. Dit was andere koek! We zagen duidelijk een rood keeltje, rode ogen, een prachtig gestreepte kop en de kenmerkende, iets opgewipte snavel. De roodke...

Zelfs passanten buiten de tuin werden gelukkig van de oranje zonnebloemen die vrolijk grijnzend boven de schutting uitstaken. Maar nu ze bijna uitgebloeid zijn, zijn het lelijke sta-in-de-wegs, die je het liefst uit de grond zou trekken. Toch laten we de half uitgedroogde en verlepte bloemen staan: voor de vogels. Sindsdien krijgen we  dagelijks bezoek van een aantal halsbandparkieten. Mooie vogels (lawaaierig ook) en enorme vreetmachines. Hele stukken van de bloemen breken ze af. Vijftig jaar geleden zou ik ze met pijl en boog te lijf zijn gegaan. Nu zit er niets anders op dan lijdzaam toe te zien en te hopen dat ze voor andere vogels iets laten zitten.     Dat laatste lijkt trouwens het geval te zijn, want inmiddels weten ook putters onze bloemen te vinden. Eerst met verkennende bezoekjes en de laatste tijd met dagelijkse sessies pitjes pikken. Ze zijn helaas nog niet helemaal op kleur, maar hé, putters! En dat midden in de bebouwde kom van Spijkenisse. Wie dat vijf...