Peterdestadsvogelaar

In gedachten was de dijk bij Stellendam minder steil dan in de realiteit. Gelukkig hadden we een plan B. “Zet me hier maar neer,” zei ik bovenop de dijk. Hier zou ik me uren kunnen vermaken. Sandra niet, dus die ging een strandwandelingetje maken. Dat kon best, want met de remmen erop zou mij niets gebeuren. Er zou een roodkeelduiker in de haven zitten, zo vertelde een aardige mevrouw. Het dier moest wachten, want Sandra was nog niet eens halverwege en zelf zat ik eigenlijk best lekker, met zon en wind in de rug en de blik gericht op de overweldigende weidsheid voor me.   Op de terugweg tipte ik op mijn beurt een man. Eer wij arriveerden, waren hij en zijn vriend al druk aan het fotograferen. En toen zagen wij hem ook, pal voor onze neus. Ik had al roodkeelduikers gezien, maar alleen in kleurloos winterkleed en van heel ver weg. Dit was andere koek! We zagen duidelijk een rood keeltje, rode ogen, een prachtig gestreepte kop en de kenmerkende, iets opgewipte snavel. De roodkeelduiker

Zelfs passanten buiten de tuin werden gelukkig van de oranje zonnebloemen die vrolijk grijnzend boven de schutting uitstaken. Maar nu ze bijna uitgebloeid zijn, zijn het lelijke sta-in-de-wegs, die je het liefst uit de grond zou trekken. Toch laten we de half uitgedroogde en verlepte bloemen staan: voor de vogels. Sindsdien krijgen we  dagelijks bezoek van een aantal halsbandparkieten. Mooie vogels (lawaaierig ook) en enorme vreetmachines. Hele stukken van de bloemen breken ze af. Vijftig jaar geleden zou ik ze met pijl en boog te lijf zijn gegaan. Nu zit er niets anders op dan lijdzaam toe te zien en te hopen dat ze voor andere vogels iets laten zitten.     Dat laatste lijkt trouwens het geval te zijn, want inmiddels weten ook putters onze bloemen te vinden. Eerst met verkennende bezoekjes en de laatste tijd met dagelijkse sessies pitjes pikken. Ze zijn helaas nog niet helemaal op kleur, maar hé, putters! En dat midden in de bebouwde kom van Spijkenisse. Wie dat vijftig jaar geled

Zoals iedereen weet, ben ik niet fit. En behoorlijk slechthorend. Geen betere mix dan dat om niet al 'mijn' boomvalken meer in mijn eentje te kunnen opsporen (95% van de gevallen vind je op het gehoor!)  Gelukkig heb ik dit jaar via de KNVV  drie mannen gevonden, die mij helpen. Stuk voor stuk goede vogelaars, en mannen die met tegenslag kunnen omgaan. En tegenslag is er! Vanaf begin mei zijn wij al aan het zoeken, maar we hebben slechts drie (van zes) koppels gevonden. Het lijkt erop dat het geen goed boomvalkjaar wordt in onze regio (vanuit Drenthe hoor ik soortgelijke geluiden). Is het de aanhoudende regen geweest of hebben slechtvalken onze boomvalken verjaagd (lees: opgegeten) of is er een andere oorzaak? Mijn kompanen en ik blijven zoeken tot de dag dat ze weer terug naar Afrika gaan, omstreeks begin oktober. Want net als in een tenniswedstrijd is het pas over als de laatste bal gespeeld is.  Los van schaarse boomvalken, komt er altijd wel wat moois in beeld, zoals twee h

 Ik wilde dit stukje eerder schrijven, maar het meewerkend voorwerp werkte niet mee. Ik bedoel daarmee de jonge ekster die in alle stilte op de wereld was gezet. In onze eigen sierpeer nota bene, onopgemerkt voor mijn altijd spiedende oog. Dat ben je niet gewend van zulke volbloed herriemakers! Ook dit jong was stil, stiekem en schuw als de P. Maar alleen als ik in de buurt kwam, want de rest van de tijd hadden we oordopjes nodig om ons te beschermen tegen het onophoudelijke gekekker van ouders en jong. Zelfs bedelen doen eksters blijkbaar krassend. Al met al wilde het kind niet poseren. Alleen met de grootste moeite wist ik een paar foto’s te maken van de magere lelijkerd met het vuil ogende verenpak. Bij andere kraaiachtigen, zoals zwarte kraaien en kauwen was het de voorbije weken ook voedertijd. Die werkten beter mee, want ik kon gewoon stoppen met de fiets, afstappen en gauw een plaatje schieten. Om mijn aanwezigheid werd niet gemaald. Jonge ekster op de loungeset Bedelen     Oo

De grauwe vliegenvanger die ik vanmorgen in het Bernisse-Spuibos zag, was al de derde. Dat is best veel voor in Nissewaard. Een decennium of zo geleden reden sommige vogelaars er speciaal voor om als er eens een in de buurt zat.    Blijkbaar vliegen in overvloed dit jaar.    De vliegenvanger van vandaag zette zijn beste streepje voor door niet ver van mij vandaan te demonstreren wat hij graag doet: insecten vangen, zittend op een uitzichtpost van kale takjes aan de bosrand.    Grauwe vliegenvanger : hoezo grauw? Zo’n sombere naam verdient het beestje niet. Dat vond trouwens ook ornitholoog Brisson in 1760. Hij maakte ervan: Muscicapa Striata. Letterlijk: vliegenvanger met strepen.    Dus weten jullie wat, ik ben ornithologisch opstandig en noem hem voortaan gestreepte vliegenvanger.    Het rookworstje en de bosrietnachtegaal zullen blij zijn met dit nieuwe lid van het opstandigheidsgilde.    

Na een weekje weg denk ik altijd: waarom woon ik hier? In het beton, in de vervuiling, in de drukte en de haast. Vreemd genoeg brengen de volgende dagen altijd het antwoord weer: omdat mijn kinderen hier wonen en mijn vrienden, en omdat alles hier binnen handbereik is. En omdat ik hier mijn polders heb die mijn vogelaarshart tevreden stellen, ondanks de omlijsting van bebouwing en industrie. En dus accepteer ik dat hier slechts een monotoon koerende houtduif of een krassende ekster mij wekt, of anders de metro wel, en sirenes, en al die andere pokkenherrie die zo kenmerkend zijn voor het leven in Spijkenisse. Soms krijg ik het even te zwaar, en denk ik: ik wil terug! Terug naar de bonte vliegenvanger die in de tuin van ons tijdelijke huis in Drenthe een nestkast had bezet. Terug naar het vogelorkest dat ons elke morgen wekte. Terug naar de rust en de ruimte, de   eindeloze velden en de weidsheid zoals je die in de Randstad niet ziet.   Gelukkig loopt Drenthe niet weg. Een grote tro